KlAAR, klaar en de draad weer oppakken….

Dag allen,

Zo, de titel is denk ik wel duidelijk! Ik ben er helemaal klaar mee, het is ook letterlijk even klaar en ik ga weer verder.

Eens even denken, waar was ik de vorige keer gebleven? Ahhh, een week voor de darmoperatie. Toch wel spannend hoor. Niet in “mijn” eigen oude Elisabeth ziekenhuis, maar in het Tweesteden. (ja, ik weet het, het is Elisabeth Tweesteden ziekenhuis nu en er is niks van mij bij, maar toch………..) Ik werd op zondagavond verwacht om 21.00 uur. Ik werd opgenomen op een 4-persoonskamer, waar iedereen kon meegenieten van mijn hele hebben en houwen en omdat mijn kamergenoten eigenlijk allemaal best ziek waren, was het licht al uit voordat ik me eigenlijk een beetje had kunnen installeren…… Ik had te doen met hen, en bedacht dat een beetje op tijd slapen misschien wel handig was, zo net voor de operatie. Slapen? Helaas, niet dus. Overgeven, snurken, benauwdheid en dromen waren de ingrediënten van die nacht, niet fijn, maar wat erg voor hen die het ondergingen. En och, het wordt vanzelf weer morgen. Gelukkig ook voor hen. Maar goed, ik zal de details verder wat laten voor wat het was. Het werd heel lang wachten tot 14.00 uur, toen naar de operatiekamer waar ik helemaal alleen achter een gordijntje ook maar weer lag te wachten en te wachten en toen maar een keertje riep dat ik moest plassen (helpt altijd) en dat ik me afvroeg waarom het zolang duurde. Bleek het computersysteem eruit te liggen en ik weet natuurlijk uit ervaring dat dat grote problemen kan veroorzaken zoals het niet doorgaan van de operatie. Wat een stress, ik lag te bibberen uiteindelijk in bed. Maar goed, een wonder, de operatie kon uiteindelijk wel doorgaan, nadat ze een antibiotica hadden aangehangen waar ik allergisch voor ben en wat ik 5 minuten daarvoor nog had aangegeven…… Nou meen ik dat het heilzaam werkt als je rustig en met goede gedachten de narcose ingaat en er dan ook rustig uitkomt. Helaas, het was me niet gegund en zo stressvol als ik erin ging, kwam ik er ook weer uit.

 

Maar, het is allemaal goed gekomen uiteindelijk en de volgende dag besloot ik dat ik wel naar huis toe wilde. Ik kan niet anders zeggen dat de zorg op de afdeling prima was, zorgzaam personeel vooral. En wat heerlijk om dingen te zien op de ouderwetse manier, met papieren lijsten aan het bed, niet overal infuuspompen aan en heerlijke bouillon uit de keuken. En dan ga je weer naar je eigen fijne thuis en laat je drie zieke mensen achter. Ik heb er nog vaak aan gedacht, hoe het nou toch met ze is. Bijzonder trouwens ook nog wel, dat ik een keer wat op de gang liep te kuieren en dat ik ineens hoor: “zuster Ireen, kom ’s efkes”. Huh? Hoor ik nou mijn naam? Ja hoor, een erg zieke meneer had me wel degelijk geroepen. Een patiënt die ik meerdere keren heb mogen begeleiden bij zijn operaties. Ik liep binnen en hoe ziek hij ook was, toch belangstellend naar mij. Zo bijzonder. Ik hoop toch zo dat het wat beter met hem mag gaan.

Maar goed, eenmaal thuis ging het natuurlijk nog niet meteen van halleluja. Ik kreeg koorts, pijn in mijn hele lijf, jongens wat ben ik een paar dagen akelig geweest. Maar ja, nou ook niet zo erg dat ik vond dat ik daar voor moest bellen. Trouwens ik wilde helemaal thuis niet weg zeg! En ook dat is weer goed gekomen. Het was weer een spannende week want dinsdags een week na de operatie zou ik de uitslag krijgen of de kwaadaardige cellen door de darmwand heen zouden zijn gegroeid of niet. Maar gelukkig: nee, snijvlakken schoon en alles hebben ze weg kunnen halen. Yeahhh. En dus heb ik nu even rust tot april wat de scopieën betreft. Ergens voor die tijd moet er nog wel weer een nieuwe MRI, maar oke, soi. En dus was ik er helemaal KLAAR mee en is het klaar.

 

En nu ben ik weer aanbeland bij de draad oppakken. Heerlijk, das beter werk. Daar kun je zelf tenminste invloed op uit oefenen voor een groot deel. Want tja, ik ben natuurlijk toch nog altijd van de controle……… Het programma van Hersenz ging weer door, ik zit weer één keer per week op de hometrainer bij de fysio, ik doe weer wat met de draadjes in allerlei opzichten (zie vorige blog), ik wacht nog op de UWV (das minder), ik begin me steeds meer een niksnut te voelen (das nog minder), de dagen worden korter, Kerstmis duurt nog 6 weken, maar: ik heb me weer opgegeven om volgend jaar in mei de Mont Ventoux op te gaan. Niet schrikken hoor! Ik kon het niet laten. Ik weet dat er hier en daar zorgen om bestaan, dat spijt me. Maar ondertussen in mijzelf: YEAHHHHHH.

Nou wil die voet echter nog steeds niet, heb ik eigenlijk alleen nog maar de aangepaste schoenen aan en is mijn conditie door de afgelopen maanden denk ik ook niet helemaal “je van het”. Maar wat denk je: zie ik bij de fysio een knalgele loopfiets staan. Ik ben niet nieuwsgierig, maar wil wel graag alles weten en dus vroeg ik naar het doel, de toepassing etc. ervan. En ik wilde er eigenlijk wel effe opzitten. Wow, dat was lekker. Lopen zonder je voeten te belasten en nog lekker tempo maken ook, zonder op je balans te hoeven letten. (nou was dat wel weer niet de bedoeling, maar ja, je kent me) En dus beloofde ze eens te kijken of ik de Alinker loopfiets, ja, want zo heet ie, eens een keertje zou kunnen uitproberen. Mooi. Alleen was ik zo getriggerd en nieuwsgierig dat ik natuurlijk ging zoeken op Google. En zo kwam ik uit bij De Vierfiets in Amersfoort, bij Sjoukje Ziel, die dealer is van de fiets (als enige in Nederland). Ik besloot haar te bellen om gewoon eens informatie te vragen en te kijken of ik de fiets niet kon huren voor een week. En ja, dat kon, de volgende dag al. Oké, mooi, dat ging ik doen!

Dus afgelopen zaterdag naar Amersfoort gereden en hartelijk ontvangen door Sjoukje. Ik denk dat ze wel anderhalf uur voor me heeft uitgetrokken. Ik wilde veel weten, zij wilde dingen weten over mij om me goed te adviseren, en toen werd het gewoon proberen, qua maat, qua zadel, qua stuur, hoe loop je daar nou mee etc. Alles werd op maat aan mij aangepast, het voelde goed en toen kon ik weer richting Tilburg. Nou had ze natuurlijk wel aangegeven dat ik het beste rustig aan kon doen, niet iedere dag in de startblokken moest gaan en dat het langer als een week zou duren om er echt aan te wennen. Maar hoezo rustig aan? Ik heb ‘m maar voor een week en dan wil ik wel weten na die week of het iets voor me is. Dus eenmaal thuis rondje wijk gedaan, enne…..dat viel niet mee. Pijn aan de botjes waar je op zit en mijn linker been wilde toch ook niet helemaal wat ik wilde en waarom kan ik nou geen snelheid maken? “Oké, doe eens rustig, morgen weer een dag”. Zondag was al wat anders, maar wel meer pijn in m’n billen, zak maar zeggen…… Wel 2,8 km volgehouden en ook kleine hellinkjes uitgeprobeerd. Nou kun je ook steppen en dat ging dus beter, heuvel opwaarts. Maandag had ik geen gelegenheid door andere zaken, maar dinsdag was het prachtig weer en na een bezoek aan de orthopedisch schoenmaker parkeerde ik de auto daar vlakbij aan het kanaal. Ik wist dat daar een heerlijk fietspad langs liep en dus: hoppa. 4,2 KM deze keer, 2 hellinkjes, flink tempo bleek, toen ik maar steeds wandelaars inhaalde en wat erg leuk was: allemaal enthousiaste mensen. Ze wilden voor me filmen, weten waar ik nou toch op zat, wat ik aan het doen was en zelfs de mensen die niets zeiden, zag ik glimlachen en omkijken…….wat een energie! Zie voor het filmpje het bericht boven dit bericht op Facebook.

Energie, zei je? Ja enorm! Juist ja, tot woensdagmorgen dan ha ha. Gevalletje van overschatting, grenzeloos, geen rem en zo denk ik. Echt total loss vandaag. Chips, ik wilde zo graag. Nou, morgen dan maar weer, dan ga ik er eens boodschappen mee doen. Dan vrijdag nog rondje bos met vriendin en helaas, dan moet ie zaterdag weer terug. Ondertussen heb ik ook nog met een zeer sportieve Mont Ventoux ganger gesproken, die de Alinker al langere tijd in zijn bezit heeft en gelukkig kon ik daar ook nog van alles aan vragen. Ik denk dat het een heel goed hulpmiddel voor me zou kunnen zijn om het sporten, het wandelen weer op te pakken. Maar goed, dan zou er wel een volgende uitdaging komen: hij is te duur voor mij in aanschaf en dus moeten er andere wegen verkend gaan worden. Maar dat is voor een volgende keer. Voor nu: de draad is weer opgepakt, nu gelijkmatig zien te spinnen!

                

 

Tot een volgende keer maar weer en warme groet van Ireen